Twoje źródło wiedzy o znanych osobistościach
Václav Havel był dramaturgiem, dysydentem i pierwszym porewolucyjnym prezydentem Czechosłowacji. Dzieciństwo spędził w Pradze, ale szkołę podstawową ukończył w pobliskich Poděbradach w prestiżowej Kolegium Jiřího z Poděbrad. Następnie miał problemy z powodu pochodzenia z zamożnej mieszczańskiej rodziny i dlatego wyuczył się na chemika laboratoryjnego, mimo że nie miał do tego zawodu powołania. Nie mógł też wybrać uniwersytetu i zabroniono mu studiów humanistycznych, więc ukończył wydział ekonomii ČVUT.
Talent literacki i humanistyczny u Havla przejawiał się pomimo zakazów studiowania i wkrótce zaczął pisać do czasopism i tworzyć pierwsze sztuki teatralne. Był krytyczny wobec reżimu komunistycznego, co osiągnęło kulminację w 1968 roku podczas Praskiej Wiosny. Havel stanął po stronie ludzi, którzy domagali się reform i liberalizacji reżimu. Został wybrany na przewodniczącego demokratycznej organizacji Krąg Niezależnych Pisarzy i rozwijał postulaty polityczne, na przykład zniesienie wiodącej roli partii komunistycznej i zezwolenie na inne partie.
Po inwazji wojsk rosyjskich kontynuował krytykę, ale reżim komunistyczny odzyskał kontrolę nad społeczeństwem i zdołał wyprzeć Havla z przestrzeni publicznej. Zakazano mu nie tylko tekstów krytycznych, ale także sztuk teatralnych. W tym czasie był już znanym autorem również za granicą, więc nie miał tak dużych problemów finansowych jak inni dysydenci i miał poparcie europejskiej opinii publicznej, gdy był więziony przez reżim. Podczas normalizacji w latach 70. stał się jednym z pierwszych rzeczników Karty 77 i z tego powodu trafił na kilka miesięcy do więzienia. Po zwolnieniu kontynuował działalność dysydencką i został rzecznikiem Komitetu Obrony Niesprawiedliwie Ściganych, który monitorował przypadki więźniów politycznych. W tym okresie napisał również słynny esej Siła bezsilnych, w którym opisał funkcjonowanie reżimu komunistycznego i zdemaskował jego strategie.
Represje stopniowo nasilały się i w 1979 roku Havel został skazany na cztery i pół roku. W więzieniu jego zdrowie znacznie się pogorszyło, a końcowy okres kary mógł spędzić w areszcie domowym, mimo to pobyt w więzieniu miał trwałe konsekwencje. Próba uciszenia Havla jednak się nie powiodła, a jego pozycja za granicą dzięki uwięzieniu wręcz się umocniła. W 1988 roku zaczął działać w organizacji non-profit Czeski Komitet Helsiński, który nadzorował przestrzeganie praw człowieka. W rewolucyjnym roku 1989 był ponownie bardzo aktywny i między innymi zainicjował petycję Kilka zdań, która domagała się uwolnienia więźniów politycznych lub zezwolenia na demonstracje, a pod którą podpisało się kilka tysięcy osób, w tym znane osobistości.
Podczas aksamitnej rewolucji pod koniec 1989 roku brał udział w założeniu Forum Obywatelskiego i stał się jedną z głównych twarzy protestów. Po abdykacji Gustava Husáka w obozie demokratycznym panowała zgoda, że nowym prezydentem powinien zostać Havel. Dzięki rewolucyjnemu entuzjazmowi i dużej presji udało się przekonać do wyboru Havla nawet komunistycznych posłów i 29 grudnia 1989 roku Havel został wybrany prezydentem Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej. Ten pierwszy okres trwał pół roku, a jego głównym zadaniem było przygotowanie pierwszych wolnych wyborów od komunistycznego zamachu stanu w 1948 roku. W tym czasie Havel nie miał praktycznie żadnej opozycji, ponieważ komuniści tracili władzę, a siły demokratyczne dopiero się organizowały. Dzięki temu miał duże uprawnienia, ale także podjął kilka kontrowersyjnych decyzji, zwłaszcza masową amnestię, która dotyczyła nie tylko więźniów politycznych, ale także przestępców.
5 lipca 1990 roku Havel został wybrany również w wolnych wyborach. Dzięki długotrwałej popularności za granicą udało mu się włączyć Czechosłowację do polityki światowej i przeforsować orientację na Zachód. W tym okresie miało miejsce jego słynne wystąpienie w Kongresie Amerykańskim. Był wielkim przeciwnikiem podziału Czechosłowacji, a gdy nie udało się temu zapobiec, zrezygnował z urzędu i wycofał się do życia prywatnego. Po rozpadzie Czechosłowacji Havel wrócił do polityki i 26 stycznia 1993 roku został wybrany pierwszym prezydentem Republiki Czeskiej. 20 stycznia 1998 roku został wybrany po raz drugi, czyli ostatni. W tych okresach prezydentury udało się przyjąć Republikę Czeską do NATO i rozpoczął się proces przyjęcia do UE. Po opuszczeniu urzędu prezydenta nadal pisał teksty, wypowiadał się na temat polityki i utrzymywał kontakty z dysydentami na całym świecie.
Mimo że sztuki teatralne Havla nie mogły być grane za komunizmu, były wydawane na świecie i miały silny oddźwięk. Do najbardziej znanych sztuk należą Bal w ogrodzie, Zawiadomienie, Audiencja i Odchodzenie. Ostatnią wymienioną sztukę napisał dopiero po zakończeniu drugiej kadencji prezydenckiej. Przez całe życie pisał również krótkie teksty i eseje, najbardziej znany jest esej Siła bezsilnych. Dziś wiele budynków nosi imię Havla, zwłaszcza lotnisko Václava Havla w Pradze.