Twoje źródło wiedzy o znanych osobistościach
Alberto Moravia był włoskim pisarzem i dziennikarzem.
Właściwe nazwisko Alberto Pincherle. Imię Moravia przyjął jako pseudonim, było to imię związane z jego historią rodzinną.
Życie Alberta Moravii było zasadniczo naznaczone dwoma czynnikami - po pierwsze, już w dzieciństwie zachorował na tzw. gruźlicę kostno-stawową, zapalną chorobę kości, która uniemożliwiła mu normalne dzieciństwo i zdobycie normalnego wykształcenia. Większość dzieciństwa i wieku młodzieńczego Moravia spędził w sanatoriach, gdzie miał prywatnych nauczycieli. Drugim znaczącym wpływem w jego życiu było jego żydowskie pochodzenie, z powodu którego był prześladowany i szykanowany we faszystowskich Włoszech.
Mimo znacznych problemów zdrowotnych w 1929 roku Moravia wydał swoją pierwszą powieść Obojętni (Gli indifferenti). Do dziś książka ta uważana jest za jego najlepszą powieść. Jest to krytyka włoskiego społeczeństwa burżuazyjnego, dzieło o tematyce społecznej. Zajmuje się historią matki i jej dzieci, które nie są zadowolone w swojej rodzinie ani w społeczeństwie i walczą z narzucanymi wartościami zarówno przez opór, jak i przez tę obojętność, która dała tytuł dziełu, ostatecznie jednak dochodzi do przyjęcia konwencji, co z punktu widzenia Moravii jest pesymistycznym zakończeniem, gdyż młode pokolenie niczego nie zmieni. Powieść ta wyniosła Alberta Moravii na szczyty włoskiej literatury. Jednocześnie jednak narobił sobie nią wielu wrogów wśród faszystów Mussoliniego, którym wcale nie podobało się, że Moravia w swojej powieści krytykuje włoskie społeczeństwo średniej klasy, na którym opierał się reżim faszystowski.
Przed drugą wojną światową kariera Moravii pomyślnie się rozwijała. Oprócz własnej twórczości literackiej pisał również do gazet i sam prowadził kilka czasopism. Wydawał również dzienniki podróżnicze ze swoich podróży po Europie i po świecie. W 1935 roku wydał powieść Marne ambicje (Le ambizioni sbagliate), która miała nawiązywać do udanych Obojętnych, jednak powieść ta nie dorównywała jakością debiutowi Moravii. Oprócz tego w tym okresie wydawał również zbiory opowiadań - na przykład Piękne życie (La bella vita, 1935).
Twórczość Moravii zaliczamy do tzw. neorealizmu - kierunku literackiego, który zajmuje się aktualnymi problemami społeczeństwa, zwykle krytykuje jego ustawienie i koncentruje się na (często zaburzonych) relacjach między postaciami oraz na szczegółowym i głębokim psychologicznym rysunku charakterów. Jednocześnie jednak może to być zwrot ku literaturze wiejskiej i opowieściom z życia klasy średniej i biedoty. Dla autorów tego nurtu typowy jest antyfaszyzm, czasem do tego stopnia, że antyfaszyzm jest uważany za główną cechę neorealizmu. Dziś Moravii uważamy za jednego z głównych przedstawicieli neorealizmu, jednak niektóre jego teksty zawierają również elementy surrealizmu lub innych nurtów z moderny międzywojennej.
Jednak w miarę upływu lat trzydziestych grunt we Włoszech stawał się dla Moravii coraz gorętszy. Z powodu żydowskiego pochodzenia i antyfaszystowskich poglądów uniemożliwiano mu wydawanie lub pracę dla gazet czy w filmie. Sytuacja pogorszyła się jeszcze po wydaniu jego Maskarady (La mascherata, 1941), która bezpośrednio krytykowała reżim Mussoliniego i faszyzm. W 1937 roku zamordowano również kuzynów ojca Alberta, którzy założyli antyfaszystowską grupę oporu. Największe ryzyko groziło Morawii jednak w 1943 roku, kiedy miał zostać aresztowany. Na szczęście został ostrzeżony i próbował uciec. Ucieczka na tereny kontrolowane przez siły alianckie nie powiodła mu się, ale uniknął aresztowania i przez kolejne miesiące ukrywał się.
Wojnę Alberto Moravia szczęśliwie przeżył i po jej zakończeniu wrócił do pisania.
Z tego okresu ciekawa jest powieść Agostino (1944), która opowiada historię dorastającego chłopca, który podczas pobytu nad morzem odkrywa romans swojej matki, co prowadzi go (wraz z przeżyciami w lokalnej grupie chłopięcej) do przedwczesnego poznania seksualności i relacji między światem kobiecym a męskim.
Kontynuujmy Nieposłuszeństwem (La disubbidienza, 1948), która podobnie jak inne powieści Moravii przedstawia młodego bohatera, który jest zniesmaczony swoją rodziną, życiem i ogólnie światem wokół siebie, podobnie jak w poprzedniej wspomnianej powieści, tu również odzwierciedlone są pierwsze doświadczenia seksualne, które jednak nie przynoszą młodzieńcowi zadowolenia, a jedynie dalsze wyobcowanie.
W miarę upływu lat 40. Moravia zaczął odchodzić od swoich pierwotnych narracji - obojętności i oporu wobec społeczeństwa, poczucia wyobcowania, wczesnej seksualności itp. i zaczął skłaniać się ku motywom z życia wiejskiego i życia biedoty. Wielką powieścią tego okresu jest Rzymianka (La romana, 1947), historia o dziewczynie, która została prostytutką. Moravia przedstawia tu młodą kobietę jako pozytywną bohaterkę, która mimo swojego losu zachowuje własną godność i pewność siebie.
Najważniejszą powieścią powojenną jest zaś Góralka (La ciociara, 1957), która koncentruje się na losach kobiety, która przeżywa wojnę i niemiecką okupację w włoskich górach. Tutaj Moravia wykorzystał swoje własne doświadczenia życiowe z okresu wojny.
Z jego powojennej twórczości wymieńmy jeszcze Opowiadania rzymskie (Racconti romani, 1954) i Nowe opowiadania rzymskie (Nuovi racconti romani, 1959).
Jego ostatnią ważną powieścią jest Nuda (La noia) z 1960 roku, która tematyzuje kolejny ważny motyw Moravii, który przeplata się przez całą jego twórczość.
W późniejszym okresie życia Moravia prawie przestał zajmować się prozą i znacznie więcej pisał dramaty, a przede wszystkim pracował nad swoimi dziennikami podróżniczymi i pracami publicystycznymi. Był wybitną postacią włoskiego życia politycznego, w 1984 roku został nawet wybrany do Parlamentu Europejskiego.
Literaturze Moravia poświęcał się również w późniejszych latach, jednak jego twórczość nie osiągała już zdaleka jakości powieści i opowiadań z pierwszej połowy życia. Jego żoną była Elsa Morante, wybitna włoska pisarka. Późniejszą partnerką kolejna pisarka Dacia Maraini.