Twoje źródło wiedzy o znanych osobistościach
Doug Harvey był kanadyjskim obrońcą hokejowym. Należy do najwybitniejszych obrońców w historii NHL i często jest uważany za jednego z najlepszych obrońców w ogóle.
Swoją karierę rozpoczął w 1945 roku, kiedy dołączył do Montreal Canadiens. Pod wodzą trenera Dicka Irvina był wybierany do drużyny All-Star 11 razy z rzędu, począwszy od sezonu NHL 1951-52. Już w pierwszym sezonie zdobył 28 punktów i pomógł Canadiens w zdobyciu Pucharu Stanleya. To był pierwszy z sześciu Pucharów Stanleya, które Harvey zdobył w swojej karierze.
W 1961 roku przeniósł się do New York Rangers, gdzie nadal grał na wysokim poziomie. Chwilę po tym, jak Canadiens przegrali w play-off w 1961 roku, został wybrany przez menedżera generalnego Canadiens Franka J. Selke za słabe wyniki drużyny i zaczął szukać sposobów, aby się go pozbyć. Chociaż nadal był uważany za jednego z najlepszych graczy w NHL, Selke i Canadiens byli zmęczeni jego wybrykami i wkrótce rozmawiali z New York Rangers o możliwej wymianie. Trener i menedżer generalny Rangers, Muzz Patrick, zgodził się przyjąć Harveya, jeśli zostanie on graczem-trenerem. Tutaj udało mu się zdobyć swoje ostatnie dwa Puchary Stanleya, jeden w 1964 roku i drugi w 1973 roku. W 1962 roku Harvey zdobył także swoje siódme i ostatnie Trofeum Norrisa dla najlepszego obrońcy NHL.
W sezonie 1961-1962 został finalistą nagrody dla najbardziej wartościowego gracza NHL (Hart Trophy).
Harvey poślubił Ursulę Hardie w 1949 roku i mieli razem sześcioro dzieci. Jego syn, Doug Harvey Jr., również grał w hokeja zawodowo i spędził kilka sezonów w ligach niższych. Rodzina mieszkała w Notre-Dame-de-Grâce przez całą karierę Harveya, chociaż podczas jego pierwszego sezonu z Rangers przenieśli się na Long Island. Harvey i Ursula rozwiedli się w 1980 roku.
Często nazywano go Żelaznym Człowiekiem ze względu na jego zdolność do gry mimo różnych kontuzji.
Harvey zdobył siedem Trofeów Norrisa dla najlepszego obrońcy NHL, co w tamtym czasie było rekordową liczbą. Ten rekord został później pobity przez Bobby’ego Orra, który zdobył osiem Trofeów Norrisa. Jedenastokrotnie był następnie wybierany najlepszym obrońcą do drużyny All-Star NHL.
Z braćmi miał kilka przedsięwzięć biznesowych. Po tym, jak Harvey i jego bracia zbudowali własny dom, w 1953 roku rozpoczęli działalność w branży budowy domów, a później założyli również sklep z oknami aluminiowymi. Na początku lat 60. otworzył restaurację w Montrealu, Chez Doug Harvey, z partnerem, którego poznał. Ostatecznie restauracja okazała się masową porażką finansową, a jego partner biznesowy uciekł z dużą sumą pieniędzy. Ostatecznie kosztowało to Harveya około 65 000 $, co odpowiadało prawie dwuletniej jego pensji.
Harvey ożenił się z Ursulą Hardie w 1949 roku i mieli razem sześcioro dzieci. Jego syn, Doug Harvey Jr., również grał w hokeja zawodowo i spędził kilka sezonów w ligach niższych. Rodzina mieszkała w Notre-Dame-de-Grâce przez całą karierę Harveya, chociaż podczas jego pierwszego sezonu z Rangers przenieśli się na Long Island, już po kilku miesiącach wrócili do Montrealu, gdzie mieszkali w domu, który zbudował z braćmi w 1950 roku. Harvey i Ursula rozwiedli się w 1980 roku.
Harvey zakończył karierę w 1969 roku i został głównym trenerem Laval Saints nowo utworzonej Quebec Major Junior Hockey League. Przed odejściem z drużyny trenował jednak tylko 16 meczów i zakończył z bilansem 4 zwycięstw i 12 porażek. Później wrócił do Montrealu, gdzie pozostał aż do śmierci w 1989 roku.
Przez lata zmagał się z alkoholizmem i cierpiał na chorobę afektywną dwubiegunową. W 1985 roku zaoferowano mu pracę w Montreal Canadiens jako trener skautingu.
Zmarł 26 grudnia 1989 roku na marskość wątroby, tydzień po swoich 65. urodzinach, i został pochowany na cmentarzu Notre-Dame-des-Neiges w Montrealu.
Doug Harvey został wprowadzony do Hokejowej Galerii Sław w 1973 roku i jest uznawany za jedną z największych ikon w historii hokeja.