Twoje źródło wiedzy o znanych osobistościach
George Gordon Byron, lord, był angielskim poetą, jednym z najważniejszych romantycznych poetów.
Lord George Gordon Byron pochodził po ojcu ze starego rodu normańskiego, który przybył do Anglii z Wilhelmem Zdobywcą w 1066 roku. Po matce zaś pochodził z jednego z najszlachetniejszych rodów szkockich. Małżeństwo obojga szlacheckich rodziców nie było jednak szczęśliwe, matka podobno wcale nie była ładna, a ojciec ożenił się z nią tylko dla pieniędzy. Ostatecznie ojciec opuścił rodzinę i zmarł gdzieś we Francji. Chłopiec dorastał więc tylko z matką i nianią, z powodu braku pieniędzy musieli przeprowadzić się na wieś do Szkocji. Matka traktowała chłopca dość nierówno, niania zaś znęcała się nad nim fizycznie, a być może również seksualnie. Chłopiec wyróżniał się w szkole swoimi zdolnościami, ale jednocześnie był dzieckiem nieposkromionym. Jedyną rzeczą, która napełniała go energią, była natura w szkockich wyżynach. Po śmierci dziadka w wieku 10 lat został głową rodu i odziedziczył opactwo Newstead. Miejsce to kochał, ale przeżył tu kolejne cierpienie, gdy zakochał się w Mary Ann Chaworth z sąsiedniego zamku, która jednak nie odwzajemniła jego miłości i wyszła za mąż za innego. Jego rozczarowanie poprowadziło go w ramiona innych kobiet, a także korespondował (intymnie) ze swoją przyrodnią siostrą. Byron studiował w Trinity College w Cambridge, gdzie ponownie wyróżniał się wiedzą, ale także leniwym i rozpustnym życiem. Z tego okresu powstał zbiór „Godziny lenistwa”. Po ukończeniu studiów na stałe osiedlił się w Newstead i ze swoimi przyjaciółmi organizował tam nocne zabawy. Ze swoim przyjacielem Hobhousem odbył podróż po Europie – Hiszpania, Francja, Malta, Albania i Grecja, podczas podróży zaczął pisać „Wędrówki Childe Harolda”, swoje prawdopodobnie najsłynniejsze dzieło, które miało być początkowo parodią renesansowego eposu rycerskiego, a jednocześnie jest autoironią samego poety. Jednocześnie jednak dzieło trafnie oddaje rozpad tradycyjnego świata zachodniego. Kiedy dzieło zostało wydane, natychmiast stało się sławne, podobnie jak poeta. Nagle był wychwalany i trafił do salonów literackich w Londynie. Nawet wpłynął na samego Waltera Scotta, który po przeczytaniu „Wędrówek Childe Harolda” zaczął pisać powieści historyczne zamiast opowiadań poetyckich. W międzyczasie Byron wystąpił również w Izbie Lordów po stronie Wigów, ale jego wystąpienia nie odniosły większego sukcesu. Również życie osobiste Byrona w tym czasie nie było pocieszające, najpierw po skandalu rozstał się z Caroline Lamb, potem poślubił jej kuzynkę Annabellę Millbanke, która była bogatą dziedziczką, choć z niższej rodziny szlacheckiej. Małżeństwo, choć zostało skonsumowane i urodziła się z niego córka Ada, nie było szczęśliwe, ponieważ w ogóle się nie rozumieli (Annabella była z natury racjonalna i lubiła matematykę, George był romantykiem i na dodatek nieustannie utrzymywał intymną korespondencję z przyrodnią siostrą). W 1816 roku Byron musiał po skandalu politycznym opuścić ojczyznę i schronił się w Szwajcarii. Tu na szczęście miał również kilku przyjaciół, np. P. B. Shelleya i jego żonę, której przyrodnia siostra Claire Clairmont była już w Anglii kochanką Byrona i tu razem spłodzili córkę Allegry. Od 1816 do 1823 roku Byron mieszkał w Wenecji, gdzie znalazł kolejny związek miłosny, tym razem z Teresą Guiccoli, która z jego powodu rozwiodła się. Ostatecznie w 1824 roku wyjechał walczyć do Grecji o niepodległość, jednak zaraził się malarią i zmarł prawdopodobnie na sepsę – miał zaledwie 36 lat. Byron po śmierci był bardziej wychwalany przez narody walczące o niepodległość niż we własnym kraju, gdzie był uważany za bezbożnego. Największym dziełem poety były „Wędrówki Childe Harolda”, które mają cztery pieśni i które poeta pisał na podstawie swoich doświadczeń z podróży. Utwór jest satyryczny, ironiczny, ale ironizuje nie tylko renesansowe eposy rycerskie, ale także samego poetę. Największym wkładem dzieła jest to, że tworzy tzw. nowoczesny epos. Dla czytelników zaś charakterystyczne było, że bohater walczył z niesprawiedliwością i o niepodległość. Tym eposem Byron wpłynął na literaturę światową, zwłaszcza romantyczną, ponieważ bohater byroniczny, częściowo autobiograficzny, staje się wręcz samym typem literackim.