Twoje źródło wiedzy o znanych osobistościach
Marcel Proust był francuskim powieściopisarzem, autorem esejów, tłumaczeń, opowiadań, a także krytykiem literackim. Urodził się 10 lipca 1871 roku w Auteuil (część 16. dzielnicy Paryża) w domu swojego stryjecznego dziadka w bardzo zamożnej rodzinie mieszczańskiej pod nazwiskiem Valentin Louis Georges Eugéne Marcel Proust.
Matka Jeanne Clémence Weil pochodziła z bardzo bogatej rodziny żydowskiego maklera z Alzacji. Dzięki swojej erudycji i znajomości języka angielskiego brała udział w tłumaczeniu prozy Johna Ruskina wspólnie ze swoim synem. Ojciec Achille Adrien Proust był wybitnym patologiem i epidemiologiem, który pracował nad środkami zapobiegawczymi przeciwko cholerze i brał udział w ich wdrażaniu. Był także autorem wielu książek i artykułów z dziedziny medycyny i higieny.
Marcel Proust był silnym astmatykiem, który zmagał się z atakami astmy już od urodzenia. Mimo to dobrowolnie zgłosił się do służby wojskowej i w latach 1889-1890 służył we francuskim 76. pułku piechoty w Orleanie. Tym doświadczeniem zainspirował się do swojej długiej epizody w Świecie Guermantów. W wieku dziewięciu lat przyszedł pierwszy poważny atak astmy. Od tego czasu był uważany za chorowite dziecko, więc zaczął spędzać wakacje w Illier w domu swojego stryjecznego dziadka. Ten niezwykły dom stał się głównym pierwowzorem Combray, fikcyjnego miasta, w którym rozgrywają się ważne sceny z W poszukiwaniu straconego czasu.
W wieku jedenastu lat (1882) wstąpił do Lycée Condorcet i pomyślnie ukończył szkołę. Mimo dużej nieobecności ze względu na chorobę wyróżniał się w literaturze i pod koniec studiów otrzymał nagrodę.
Po zakończeniu dobrowolnej służby wojskowej Proust studiował prawo na Sorbonie. Jednak jako prawnik długo nie pracował, do trzydziestego piątego roku życia cieszył się życiem bohemy. Jego ojciec jednak nalegał, aby syn zajął się jakąś pracą, dlatego Proust od lata 1896 roku pracował w Bibliotece Mazarine. Jednak i tam większość czasu spędzał na zwolnieniu lekarskim, a później sam na własne życzenie zrezygnował.
Po śmierci rodziców (ojciec-1903, matka dwa lata później) zaczął w pełni poświęcać się pisaniu. Matka zostawiła mu ogromny majątek, który do końca życia wystarczył mu jako główne źródło finansowe. W dzień spał, a w nocy tworzył. Jego pisanie było w dużej mierze naznaczone filozofią Henriego Bergsona. Literatura Prousta jest bardzo skomplikowana ze względu na przenikanie się płaszczyzn czasowych (teraźniejszości z przeszłością). Położył w ten sposób podwaliny pod nowoczesną powieść. Dużą inspirację czerpał z dzieł takich gigantów jak Lew Tołstoj, Gustaw Flaubert, Stendhal, Michel de Montaigne czy Fiodor Dostojewski.
Marcel Proust stał się pierwszym powieściopisarzem, który w swoich dziełach otwarcie przedstawiał relacje między osobami tej samej płci, był niezadeklarowanym homoseksualistą.
Pod koniec życia jego stan zdrowia stale się pogarszał. Ostatnie trzy lata życia spędził zamknięty w domu z powodu rzekomej alergii na światło dzienne. Całe dnie przesypiał, a w nocy pracował nad swoją powieścią. Zmarł w 1922 roku na silne zapalenie płuc. Miejscem jego ostatniego spoczynku stał się cmentarz Père-Lachaise w Paryżu.
Dzieła Marcela Prousta:
• Jean Santeuil – niedokończona powieść, nad którą pracował w latach 1896-1900, wydana po śmierci autora
• W poszukiwaniu straconego czasu – 1913, najważniejsze dzieło składające się z siedmiu powieści
• Swann – 1913, fabularnie samodzielna część cyklu powieściowego W poszukiwaniu straconego czasu, dzieło jest również wymieniane jako W stronę Swanna
• W cieniu zakwitających dziewcząt – 1918, drugi tom W poszukiwaniu straconego czasu, nagrodzony Nagrodą Goncourtów
• Strona Guermantów – 1920-1921, tom trzeci
• Sodoma i Gomora – 1921-1922, tom czwarty
• Uwięziona – 1923, tom piąty
• Zaginiona Albertina – 1925, tom szósty
• Czas odnaleziony – 1927, tom siódmy
Eseje:
• Rozkosze i dni - 1896
• Pastisze i rozmaitości – 1919
• Kroniki – 1927