Twoje źródło wiedzy o znanych osobistościach
Juliusz Cezar był starożytnym politykiem i wodzem. Pochodził z arystokratycznej rodziny i dorastał w burzliwych czasach, kiedy Rzym walczył z własnymi prowincjami, a w samym Rzymie trwała wojna między frakcjami politycznymi. Zwyciężył dyktator Sulla, a życie Cezara było zagrożone, ponieważ część jego rodziny należała do wrogiej frakcji politycznej, ale dzięki rodzinnym znajomościom ze strony matki otrzymał ułaskawienie. W tym czasie prewencyjnie uciekł do Azji, gdzie dołączył do armii rzymskiej i sprawdził się w wojskowych i dyplomatycznych starciach. Sulla po kilku latach zrezygnował z dyktatury, przywrócono republikę, a Cezar mógł wrócić do Rzymu. Początkowo nie zajmował się polityką, ale działał jako prawnik i obrońca. Studiował retorykę u sławnych filozofów, a dzięki zdolnościom oratorskim jego sława rosła. Podczas rejsu został napadnięty i uwięziony przez piratów, którzy zażądali za niego okupu. Po uwolnieniu zebrał flotę, dopadł piratów i kazał ich ukrzyżować. W Rzymie został wybrany trybunem wojskowym i kwestorem, czym Cezar rozpoczął karierę polityczną. Władzę polityczną wykorzystał do ostrego występowania przeciwko politycznym przeciwnikom, ale jednocześnie działał sprytnie i zyskał po swojej stronie lud i szereg bogatych rodzin. Prowadził kosztowne życie, przez co mocno się zadłużył. Dzięki wpływom politycznym częściowo spłacił długi, mimo to ostatecznie musiał udać się do Hiszpanii. Ta rzymska prowincja znajdowała się na terenie dzisiejszej Hiszpanii i Portugalii, a Cezar wykazał w niej zdolności wojskowe i strategiczne. Dzięki sukcesom wojennym zyskał popularność wśród żołnierzy, ale również łupy, dzięki którym mógł częściowo spłacić długi. Po tym triumfie Cezar został wybrany konsulem, najwyższym urzędnikiem rzymskim. Udało mu się wynegocjować sojusz z Pompejuszem i Krassem, dzięki czemu wyeliminował drugiego konsula Bibulusa i założył tzw. pierwszy triumwirat. Cezar został zarządcą kilku prowincji i skupił się przede wszystkim na Galii, która dawała możliwość podbijania terytoriów na północ od prowincji. Cezar w podbojach postępował systematycznie i kawałek po kawałku podbijał terytoria dzisiejszych Niemiec i Francji. W Rzymie jego popularność gwałtownie rosła, ponieważ te tereny były dotąd niezbadane i dzikie obszary pod panowaniem barbarzyńców. Dotarł aż do Renu i Tamizy w Brytanii. Następnie stawiał czoła kilku buntom, ale za każdym razem skutecznie je tłumił, zyskał po swojej stronie większość plemion i zagrabił ogromne łupy, dzięki którym stał się jednym z najbogatszych Rzymian. Z tego okresu pochodzi słynne dzieło Pamiętniki o wojnie galijskiej. Cezar był zajęty walkami w Galii. Wykorzystali to jego przeciwnicy i zjednoczyli się, ponadto stracił sojusz z Pompejuszem, który został konsulem. Senat nakazał rozwiązanie jego armii i zakazał mu ponownego ubiegania się o funkcję konsula. Cezar odmówił oddania wojska, ponieważ była to jego jedyna obrona przed oskarżeniem i utratą pozycji. Zamiast tego zebrał legion, wyruszył na Rzym i rozpoczął wojnę domową. Przekraczając rzekę Rubikon, wypowiedział słynne słowa „kości zostały rzucone”. Postępował przez imperium i stopniowo po jego stronie przyłączało się coraz więcej żołnierzy i polityków. Pompejusz uciekł, a Cezar zlikwidował jego sojuszników. Kilkakrotnie był wybierany konsulem, aż w końcu został mianowany dyktatorem dożywotnim. Cezar był u szczytu władzy i umacniał kult osobisty, dzięki któremu był przedstawiany jako niezwyciężony i półboski władca. Przeprowadzał szerokie reformy, zakładał nowe kolonie i nadawał obywatelstwo ludziom w prowincjach, aby mieli silniejsze więzi z Rzymem. Jego rosnąca władza budziła obawy, co doprowadziło do rozległego spisku wpływowych polityków, zwłaszcza senatorów. Ci zaczęli planować usunięcie dyktatora. Wszystko osiągnęło punkt kulminacyjny, gdy Cezar został zwabiony do senatu i zadźgany przez grupę spiskujących senatorów.