Twoje źródło wiedzy o znanych osobistościach
Charles de Gaulle był oficerem wojskowym, politykiem i prezydentem Francji. Dorastał w rodzinie katolickiej, a jego ojciec był nauczycielem historii w kolegium jezuickim. Dzięki intelektualnemu środowisku rodzinnemu od dzieciństwa interesował się historią, filozofią i strategiami wojskowymi. Matka często opowiadała mu o francuskiej klęsce w 1870 roku, co położyło podwaliny pod jego przyszłe marzenie o pokonaniu Niemiec i zmazaniu tej haniebnej porażki. W Paryżu ukończył prywatną szkołę katolicką Collège Stanislas, a także krótko studiował w Belgii.
Mimo że początkowo profilował się raczej jako pisarz i intelektualista, ostatecznie zdecydował się wstąpić do armii francuskiej. Ukończył elitarną szkołę École spéciale militaire de Saint-Cyr, która kształci przyszłych oficerów armii. Dotychczas był przeciętnym uczniem, ale w szkole wojskowej zaczął lepiej się uczyć, a także ujawniły się jego cechy, takie jak wytrwałość i ambicja. W tym czasie po raz pierwszy spotkał słynnego oficera Pétaina i później nazwał go swoim najważniejszym nauczycielem. W 1913 roku został awansowany na porucznika i w oczekiwaniu na przyszłą wojnę zajmował się modernizacją taktyk wojskowych.
Po wybuchu I wojny światowej natychmiast zaangażował się w walki i wkrótce doznał pierwszej rany wojennej. Po wyzdrowieniu dowodził jednostką, która szpiegowała żołnierzy niemieckich. Dzięki temu zdobył cenne informacje i został awansowany do stopnia kapitana. Później był jeszcze kilkakrotnie ranny, a po trafieniu granatem stracił przytomność i dostał się do niewoli niemieckiej. W Niemczech był więziony przez prawie trzy lata, ale miał stosunkowo dobre warunki, mógł czytać gazety i dobrze nauczył się niemieckiego. Kilkakrotnie próbował uciekać, raz nawet przebrał się za pielęgniarkę, ale za każdym razem był łapany i odzyskał wolność dopiero po zakończeniu wojny.
W okresie międzywojennym pozostał w wojsku i krótko pełnił misję szkoleniową w Polsce. Następnie wrócił do szkoły Saint Cyr, gdzie pracował jako nauczyciel. We Francji angażował się w debaty na temat przyszłości armii i uważał, że należy porzucić sztywne doktryny, ponieważ dostosowanie taktyki do okoliczności jest skuteczniejsze. Rolę odegrały jego doświadczenia z początku I wojny światowej, kiedy to francuscy dowódcy trzymali się dogmatycznych zasad i wysyłali żołnierzy na śmierć pod niemieckie działa. Spokojniejszy okres wykorzystał również na działalność literacką i napisał kilka esejów i książek. W latach 30. znalazł zatrudnienie w instytucji Secrétariat général de la Défense et de la Sécurité nationale, która pełniła funkcję organu doradczego w dziedzinie obrony i bezpieczeństwa narodowego.
Przed II wojną światową był zwolennikiem wojska mobilnego opartego na czołgach i krytykował poleganie na linii Maginota, która służyła jako system obronny na granicy z Niemcami. Z jego listów wynika, że liczył się z II wojną światową już kilka lat przed jej rozpoczęciem. W pierwszej fazie wojny dowodził jednostkami pancernymi i początkowo obrona była skuteczna. Później jednak ujawniły się problemy strukturalne, na które długo zwracał uwagę. Na polu bitwy wyróżniał się odwagą, ale także autorytarnym stylem, który był typowy również dla jego późniejszej kariery politycznej. Został mianowany ministrem i z tej pozycji popierał bardziej aktywną obronę, ale następnie rząd upadł, a nowy premier Pétain próbował negocjować pokój między Francją a nazistowskimi Niemcami. De Gaulle stał się politycznie niewygodny i aby uniknąć aresztowania, uciekł do Londynu.
W brytyjskim azylu starał się uzyskać wsparcie dla Francji i potępiał nowy rząd francuski, ponieważ uważał pokój z nazistami za zdradę. Stopniowo udało mu się przekonać Churchilla i innych brytyjskich polityków, aby przestali uznawać francuski rząd współpracujący z nazistami i stanął na czele Wolnej Francji. Skupiała ona terytoria francuskie, które pozostały po stronie Aliantów i nie zgadzały się z wymuszonym pokojem. Z czasem dochodziło do sporów dyplomatycznych między de Gaulle’em a przedstawicielami Aliantów z powodu jego nieugiętej natury.
Po lądowaniu w Normandii i wypędzeniu nazistów z terytorium Francji wrócił do Francji i był celebrowany jako wyzwoliciel. Euforia szybko minęła, ponieważ kraj był mocno zniszczony atakami nazistowskimi, a o przejęcie władzy ubiegali się również komuniści. W 1944 roku utworzono rząd tymczasowy z de Gaulle’em na czele, który skupiał wszystkie nurty polityczne, w tym komunistów. Krótko potem nastąpiło ściganie kolaborantów z nazistami, które było bardziej rozległe niż w innych krajach. Na karę śmierci został skazany również Pétain, ale de Gaulle wynegocjował dla swojego byłego nauczyciela karę dożywotniego więzienia. W tym czasie Francji udało się zapewnić stałe miejsce w Radzie Bezpieczeństwa ONZ, które utrzymuje do dziś.
De Gaulle popierał duże uprawnienia prezydenckie i słaby parlament, ale inne partie były przeciwne, a spory polityczne zakończyły się jego rezygnacją. Miał nadzieję, że rząd bez jego udziału straci poparcie, a następnie przyjmie wszystkie warunki, ale tak się nie stało i w kolejnych latach daremnie próbował wrócić do najwyższej polityki. Dopiero z powodu wojny z Algierią i niestabilności politycznej został ponownie powołany w 1958 roku, aby przewodzić Francji. Wynegocjował sobie silne uprawnienia, przeforsował nową konstytucję i założył Piątą Republikę, która zastąpiła powojenną strukturę. Dzięki temu również obecnie prezydent Francji ma większe uprawnienia niż prezydenci w innych krajach europejskich. Jako prezydent miał liczne spory dyplomatyczne, m.in. blokował wejście Wielkiej Brytanii do EWG, a w 1966 roku wyprowadził Francję ze struktur wojskowych NATO. W 1968 roku jego pozycję osłabiły rozległe demonstracje studenckie, a w kolejnym roku zrezygnował, ponieważ stracił większość poparcia. Krótko po definitywnym zakończeniu kariery politycznej zmarł i dziś jest pochowany na cmentarzu w Colombey-les-Deux-Églises.